Ik was dertien toen de vader van mijn vriendin haar moeder vermoordde. Hij was geen monster. Geen duister figuur. Hij was gewoon een man. Een vader. En zij was gewoon een vrouw. De moeder van mijn vriendin.
Een week voor de moord gingen we samen naar een concert van Doe Maar. Vader reed. Moeder lachte. Ze trakteerde ons op lekkere hapjes. Een paar dagen later was ze dood. Vermoord. Door hem. Midden in de nacht.
Vrouwenmoord is geen incident. Geen toeval. Geen ‘familiedrama’. Elke acht dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord door haar (ex)partner. Afgelopen week zelfs twee vrouwen in één nacht. Toch noemen kranten het een incident. Alsof het een uitzondering is. Maar dit is geen uitzondering. Dit is een patroon. Een ritme van geweld. Een ritme van verlies.
We moeten stoppen met wegkijken. Stoppen met relativeren. Stoppen met het normaliseren van controle, jaloezie en geweld in relaties. Vrouwenmoord is geen individueel probleem. Het is een maatschappelijk falen. Van politie, van hulpverlening, van ons allemaal.
De vraag is niet meer: hoe vaak laten we dit nog gebeuren? De vraag is: wanneer vinden we het genoeg? Want besef: onze dochters van nu, zijn de vrouwen van later.
En wat als later nu is…
Ellen
