‘Maar je kunt toch niet zomaar buiten slapen mam?’
‘Waarom niet Michelle? Alles kan. Vrijheid heet dat. Ultieme vrijheid.’
Mijn dochter kijkt me verbaasd aan.
‘Ik leefde in een hele andere wereld,’ leg ik haar uit. ‘Een wereld zonder de afleiding van social media. Ik had geen computer. Ik had niet eens een telefoon. Ik leefde in het ‘nu’. Natuurlijk was ik wel eens bang. Maar ik liet me er niet door uit het veld slaan. Ik kon de hele wereld aan. Of ik nu door een vluchtelingenkamp in Gaza liep, door een kapotgeschoten stad in Libanon struinde of een vuilnisbelt in Manila beklom. ik liet me nergens door weerhouden.
Toen ik even oud was als jij nu, wilde ik vrij zijn. Zodra het kon, pakte ik mijn spullen en vertrok. Ik verliet Nederland zonder afscheid te nemen. Ik had niet veel geld, maar vond telkens een baantje als m’n geld bijna op was. Ik reisde jarenlang in mn eentje de wereld over. Ik sliep in parken, op stations, in eenvoudige hostels en bij mensen thuis. Ik ontmoette de meest vreemde vogels, de meest vrije geesten, de meest unieke mensen. Mijn wereld was ongecompliceerd en vrij van ieder oordeel. Ik leefde met de dag. Ik lééfde gewoon.
‘Wat zou je er van vinden als ik later ook zou willen reizen mam. Zou je dat goed vinden?’
Ik kijk m’n dochter aan en glimlach.
‘Vrijheid is het allerhoogste goed. Je moet altijd je hart volgen, Michelle. Altijd.
Probeer je mooiste leven te leven, dat heb ik ook altijd gedaan.’
