Praag, 7.30 uur in de ochtend. Heerlijk geslapen en terugkijkend op een aantal bijzondere dagen. Wat een stad, wat een bijzondere stad. Dwalend door de straten voelde het alsof de stad me zachtjes bij de hand nam en fluisterde: kijk hoe mooi ik geworden ben. De sierlijke gevels, de pastelkleurige huizen, de torentjes die als wachters boven de daken uitsteken — het is alsof elke steen een verhaal vertelt.
Bijna veertig jaar geleden liep ik hier ook maar toen was Praag nog stil. Onontdekt. Bijna geheim. Een stad vol echo’s waar je voetstappen weerklonken in lege straatjes en je het gevoel had dat je iets bijzonders gevonden had, iets van jezelf.
Nu is ze wakker en levendig, met flarden muziek in de lucht, terrassen vol stemmen, en toch… toch is de magie gebleven. Misschien zelfs sterker dan ooit. Alsof de stad trots laat zien wat ze altijd al was: een juweel, nu glanzend en gezien.
