Het leven maakt je tot de mens die je bent. Daar kan geen social media tegenop.
Jarenlang was ik weg. Natuurlijk was ik wel eens bang. Die keer dat ik samen met een Amerikaanse junk een lift kreeg van twee Grieken. Midden in de nacht parkeerden ze hun vrachtwagen op een verlaten parkeerterrein. Ze vonden dat het tijd was om te rusten… en ik mocht bij hen slapen.
Ik koos ervoor om buiten te slapen. Liever sliep ik in de kou bij een verwarde junk dan in een verwarmde cabine bij twee mannen vol goede bedoelingen.
En daar lag ik dan. In mijn slaapzak, onder een vrachtwagen naast een lichtelijk gestoorde, maar o zo vriendelijke Amerikaan. Zijn hals en zijn beide polsen vol diepe schrammen omdat hij de nacht ervoor een gevecht had geleverd tegen de demonen die zijn verslaving ook hadden veroorzaakt. Hij sliep als een os en ik voelde mij kwetsbaar, overgeleverd aan de goden.
Die nacht beloofde ik mezelf dat ik niet nogmaals in een soortgelijke situatie terecht zou komen.
Niet veel later belandde ik in Parijs in een hotelkamer waar ik nooit terecht had moeten komen. Hij had een wapen en ik kon geen kant meer op. In een helder moment betrok ik zijn moeder erbij. Hij bleek ook nog twee zussen te hebben.
We bespraken zijn liefdeloze jeugd, zijn vriendin en zijn verwarring over wat de liefde in zou kunnen houden. Toen hij in slaap viel, pakte ik mijn tas en vertrok. Het was al ochtend. Wat was ik bang geweest.
Ik ging naar een telefooncel en belde mijn moeder. Ik vertelde haar dat het goed met me ging, dat ik nog niet thuis kwam en dat ik door zou reizen naar Praag. Of naar China. Dat leek me ook wel wat. De trein stond al te wachten. Ik moest weer gaan.
Ik liep over straat en telde mijn zegeningen. Parijs was een prachtige stad. Het leven lachte me toe.
Het leven staat of valt vaak bij de beslissingen die je neemt. Soms neem je een verkeerde afslag, daar leer je van. Het komt weer goed. Daar moet je op vertrouwen.
Het leven maakt je tot de mens die je bent. Daar kan geen social media tegenop.
