Michelle heeft geen leven bij de Taj Mahal. Iedereen lijkt met haar op de foto te willen. Er moeten honderden foto’s van en met haar zijn gemaakt. Op een gegeven moment pluk ik haar tussen de jongens, meisjes, mannen, vrouwen en gezinnen vandaan. ‘It’s my daughter, I borrow her for a while. We would like to see the Taj Mahal. Thank you.’
Het is weekend en heel India lijkt Agra te bezoeken. Hotspots zijn Agra Fort en natuurlijk de Taj Mahal. We hebben geen idee wat ons te wachten staat.
Het begint al bij Agra Fort. We worden omgeven door schoolmeisjes en studenten die met ons op de foto willen. Ook vaders en moeders drukken hun kinderen naar voren zodat zij met ons kunnen poseren. Grappig. Het levert ons een aantal leuke gesprekken en foto’s op. Agra Fort is overigens prachtig.
Bij de Taj Mahal is het helemaal een gekkenhuis. Naast het feit dat het megadruk en snikheet is, wij geen toegangskaartjes hebben en ik ook nog eens een rugzak met een laptop bij me heb die niet bij de Taj Mahal in de buurt mag komen, willen er honderden mensen met ons op de foto.
Ondertussen sta ik dan weer in de ene en dan weer in de andere rij om kaartjes te bemachtigen, is de rij voor buitenlanders opeens gesloten en begrijp ik dat ik mijn laptop ook niet in het bagagedepot mag achterlaten.
Gelukkig vind ik de allervriendelijkste officier Arvind. De laptop mag in zijn kantoor. Hij gaat er persoonlijk voor zorgen dat ik mijn laptop aan het einde van de dag weer mee naar huis kan nemen.
Het probleem van het ontbreken van geldige toegangskaartjes los ik op door het eenvoudige principe van ‘Go with the flow.’ Ik ga van de ene naar de andere rij, glimlach vriendelijk en zodra het dringen wordt, duw ik wat mee. Ook in de rijen die alleen voor vrouwen bestemd zijn, moet je goed voor jezelf opkomen.
Tussen al die honderden mensen bemachtig ik uiteindelijk twee kaartjes en na de verschillende fouilleer-en tassen-onderzoek-rondes staan we uiteindelijk voor de imposante adembenemende Taj Mahal.
Het klikken van de fotocamera’s en telefoons gaat onverminderd door. Zo nu en dan verkopen we echt ‘No thank you. No photo. Not today, maybe tomorrow’ want lachspieren blijken beperkt houdbaar.
Ik denk terug aan dertig jaar geleden toen ik voor het eerst in mijn eentje de Taj Mahal bezocht. Toen kon ik gewoon rondlopen. Volgens mij hoefde ik niet eens een kaartje te kopen. Beveiligers kan ik me niet herinneren. Foto’s werden amper gemaakt. Mobieltjes bestonden nog niet. Niemand vroeg zomaar naar mijn contactgegevens want Insta en Facebook waren ook nog niet geboren. We gingen naar de Taj Mahal om de Taj Mahal. Niet om te scoren op social media. Niet om op de timeline van honderden Indiërs te komen. Heel relaxt allemaal en zeker niet minder plezierig.
Maar we genieten hoe dan ook van Agra en de Taj Mahal. Deze romantische ode aan de liefde is niet voor niets één van de zeven wereldwonderen. Michelle en ik hebben er weer een onvergetelijke ervaring bij.
