Wat is het fijn om een plek te hebben, als het thuis even niet meer gaat. Een plek waar je uit kunt rusten en op kracht kunt komen. Een plek waar je kunt ontspannen, waar je thuis kunt komen. Wat is het fijn om te weten dat er voor je gezorgd wordt, als je moe bent, als je ziek bent, als je het even niet meer aankunt. Een plek waar je gewoon kunt zijn om vervolgens verder te kijken om misschien wel weer plannen te maken.
Nu ik regelmatig in het ziekenhuis kom en sinds kort ook in een revalidatie centrum, groeit mijn respect voor een ieder die daar werkt. Natuurlijk zijn het momentopnamen voor mij, maar ik ontmoet mensen met passie voor de zorg. Ik ontmoet mensen die hun hele werkzame leven in dienst stellen van andere mensen. Ik ontmoet mensen die er voor andere mensen zijn. Ik ervaar zoveel rust, geduld en begrip.
De zorginstelling en het ziekenhuis lijken wel dorpen op zich. Het lijken zelfstandige dorpen, voorzien van al wat er nodig is voor hun bewoners, hoe tijdelijk die bewoners er soms ook zijn. Het lijken dorpen die volledig in dienst staan van de mensen die er wonen. Dorpen die het beste voor hebben met de mensen die er vertoeven, hoe rijk, hoe arm, hoe ziek ze soms ook zijn. De dorpen lijken geen onderscheid te maken. De zorg is er voor iedereen.
Dus ik maak een diepe buiging voor alle medewerkers in de zorg. Voor al die medewerkers die dag en nacht beschikbaar zijn voor andere mensen. Voor al die mensen die er vanuit hun werk en hun passie zijn voor de ander. Ik maak een diepe buiging. Respect.
Ellen
