Waar mijn leven begon, zal ik ook een periode af gaan sluiten. Drachten. Ieder weekend verkas ik mijn spullen naar het noorden van Nederland om bij mijn moeder te zijn die haar laatste levensfase in is gegaan.
Niet alleen ben ik met mijn moeder samen, niet alleen ben ik met mijn zussen. Ook kom ik tot rust in dit uitzonderlijk langzame levensritme. Ver weg van de Amsterdamse hectiek, kom ik terug bij de essentie van het bestaan.
We beginnen de dag met klassieke muziek, we ontbijten samen en volgen de kerkdienst van Omroep Friesland. ‘Wat is er een liefde nodig in deze wereld. En wat is het belangrijk dat wij daar een deel van uitmaken. Van de liefde. Van Gods liefde.’
De dominee haalt het liefdeswerk aan van de Egyptisch koptisch-christelijke non Maggie Gobran. ‘De moeder Theresa van het Midden-Oosten die haar wens volgde om een moeder te zijn voor de armste der armen en om de ongeliefde met de liefde van God lief te hebben.’
We luisteren naar de dominee. We luisteren naar de liederen. Het raakt me hoe ánders het Drachtster leven van het leven in Amsterdam is. Hoe de hectiek en felheid na nog geen twee uur rijden plaats heeft gemaakt voor rust en bezinning.
Na de dienst drinken we wat, lezen we wat, praten we en luisteren we naar klassieke muziek. Een buurvrouw brengt een taartje, een vriendin belt, een restaurant brengt de lunch en de verpleegster van de thuiszorg doet waar ze goed in is.
Ik open de deur, luister naar Bach, zit in de zon en type een stukje. De zon schijnt en het regent. Musjes en meesjes komen langs, eten wat en rusten uit. Mijn moeder valt in slaap.
Ik denk aan de dominee die ‘The Rose’ aanhaalde, gebaseerd op het leven van de legendarische Janis Joplin. Hoe ze vertelt dat de zaadjes, die in de winter verborgen liggen onder de sneeuw, in de lente tot bloei komen door de liefde van de zon. En hoe wij niet de dood tegemoet gaan, maar thuiskomen in Gods eeuwige liefde.
Ook dat raakt me, vooral nu.
