Langs de lijn. Soms is dat mogelijk. Vaak ook niet, want meestal werk ik in het weekend.
Maar afgelopen zaterdag was het weer zover. Met een handjevol ouders, langs de lijn. Heerlijk. Puur genieten. Want ze spelen goed, die jongens. Ze hebben plezier, doen hun best, werken lekker samen, hebben lol en genieten nog meer, dan dat ik dat doe langs die zijlijn. Leuke trainer, enthousiaste trainer, trainer met respect voor zijn team. Zo zie ik het graag.
Ik heb al heel wat keren langs de lijn gestaan. Was het niet bij voetbal dan was het wel bij paardrijden, freerun, honkbal, zwemmen, judo of muziekles. Ook stond ik jaren langs de lijn bij atletiek, kickboks en turnen. Zaterdag in, zaterdag uit. Soms ook op zondag.
Vaak was het genieten. Soms ook niet, zo langs de lijn. Want het zijn niet alleen die kids die de sfeer bepalen, het is niet alleen de wedstrijd die het spel bepaalt. De trainer, een coach, de ouders en anderen langs de lijn, drukken enorm hun stempel op de stemming in het veld en langs die lijn. Meer dan ze zich soms realiseren.
Zelf ga ik meestal ergens alleen staan. Want ik klap voor iedereen, ik moedig ook iedereen aan die langs rent. Met en zonder bal. Niet hard, niet overdreven, maar wel enthousiast en gemeend. Ik kijk gewoon naar de bal, de kids en het spelletje. Het is me om het even wie er wint. En ik ben trots op m’n kind. Dat maakt zo’n potje voetbal altijd leuk. Zeker op zo’n stralende dag, als afgelopen zaterdag.
