“Ik was niet bang mam,” hij heeft me niks aangedaan. “We hebben hem de lades gegeven.” Toen was het stil. Contact verbroken. Haar vader staat voor de supermarkt, waar ze sinds kort werkt. Als kassier, als meisje van de servicebalie. Dat doet ze met zoveel plezier.
Maar vanavond kwam er een man binnen. Net na sluitingstijd. Hij sloeg een gat in het raam en kwam binnen, zwaaiend met een hamer. Hij eiste geld op. Geld van de winkel. Al het geld. Hij keek haar recht in de ogen, die man. Zij keek hem aan, mijn dochter van net 17.
De plaats delict is hermetisch afgesloten. Binnen en buiten wemelt het van de politie. De recherche doet onderzoek. Wij staan buiten in de kou, met een hoofd vol gedachten. De maan staat ons bij.
Nog geen maand geleden stond ze op weg naar haar werk, oog in oog met een blote man. Hij trok zich af op het fietspad. “Hij staarde me aan mam, zo brutaal. Zelfs toen ik doorfietste en omkeek, staarde hij me nog na.”
En nu staat ze oog in oog met een overvaller. In een supermarkt, waar ze nog geen twee maanden werkt. “Hij heeft me niks aangedaan mam. Hij heeft me niets gedaan.”
Amper 17 jaar is ze, die dochter van ons en we kunnen haar niet beschermen. We kunnen haar niet beschermen. We kunnen haar alleen vertellen, dat de wereld mooi is. Mooi, maar niet altijd okay. We kunnen haar alleen maar meegeven, dat ze haar mooiste leven moet leven. Dat mensen haar soms zullen tegenwerken, het zit niet altijd mee.
Wat ik haar nog geen maand geleden vertelde, kan ik nu alleen maar herhalen. Het zal niet de laatste keer zijn dat je wordt lastiggevallen, het zal niet de laatste keer zijn dat je wordt bedreigd. Het leven is niet altijd eerlijk, maar het leven is wel verschrikkelijk mooi.
