Onderweg

Om 4 uur staan we op. Ik kook wat water, maak een kopje koffie en pak mijn tas. Michelle rekt zich uit en vertrekt naar de badkamer. Het is vroeg, maar prima te doen. Vandaag gaan we vanuit Delhi naar Agra en we hebben er zin in.

Om 5 uur zijn we beneden en checken we uit. We krijgen ontbijt mee en een medewerker van ons hotel loopt mee naar het station. Wat een prima service. Deze mensen willen het beste voor hun gasten.

Het is druk op straat. Heel druk. Overal zijn mensen en overal rijden tuktuks. Horen en zien vergaat je zoals dat gebruikelijk is in Delhi. We wandelen door het drukke verkeer naar het station waar we afscheid nemen van de hotelmedewerker.

De trein is een half uurtje laat maar we zijn al lang blij dat hij aankomt. We stappen in, komen er halverwege achter dat we in de verkeerde wagon zitten maar dat lijkt vooralsnog geen probleem. Het is een sjieke wagon met airco. We krijgen een krantje, de Daily newspaper, een flesje water en mogen zelfs kiezen uit thee en koffie. Allemaal gratis. Hoe anders is dat dan dertig jaar geleden.

Dertig jaar geleden zat ik niet in schone kleding tussen nette mensen op stoelen die je in de ligstand kunt zetten. Ik had geen telefoon, geen laptop, geen website en er werd in mijn coupé geen service verleend door Dembar Singh van de IRCTC Railway Service. Ook reisde ik niet met mijn dochter die nu lichtelijk in de kreukels het naar buiten kijken afwisselt met een filmpje op Netflix. Zo nu en dan vallen haar ogen dicht.

Dertig jaar geleden zat ik tijdens de ene treinreis op de grond en tijdens de andere treinreis wist ik een stoel te bemachtigen. Ik reisde in overvolle niet al te schone treinen die tralies hadden. Vanaf elk perron werd er eten en drinken door die tralies verkocht. Er liepen ook verkopers door de treinen om ons chai in stenen kommetjes aan te bieden. Ook weet ik nog dat ik met een gewond straathondje in een doos honderden kilometers in verschillende krakkemikkige treinen onderweg was naar een dierenarts.

Er is zoveel veranderd in de afgelopen dertig jaar. India heeft net als ik een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Beiden zijn we in elk opzicht rijker geworden. Gelukkig maar.