Amper 10 jaar was hij, toen hij slachtoffer werd van zinloos geweld op een voetbalveld. Net 10 en kerngezond. Buiten het zicht van de scheidsrechter werd hij aangevallen door een speler van de tegenpartij. Hij was niet eens in de buurt van de bal.
2012 was het toen zijn voet kapot werd getrapt. Zomaar, op een zaterdagochtend in Amsterdam West. De scheidsrechter ondernam geen actie, de wedstrijd ging door. De tegenpartij haalde de schouders op en nam de eigen speler in bescherming. Alsof er niets was gebeurd. Fair play en respect waren in de jaren die volgden ver te zoeken op en rondom dat voetbalveld.
Respect
De revalidatie van mijn zoon, was een eindeloze weg van hopeloos amateurisme. Totdat we op een dag de overstap waagden naar een ander ziekenhuis. Niet veel later werd hij geopereerd. Vandaag is dat precies acht jaar geleden. Vandaag, acht jaar geleden begon zijn herstel.
En als ik dan nu naar hem kijk, ben ik trots. Negentien jaar is hij nu. Hij is kerngezond, maakt weloverwogen keuzes en geniet van het leven. Ook ben ik trots op ons. Op ons gezin en op onze omgeving, die de impact van het zinloze geweld naast zich neer heeft weten te leggen. Dat hebben we goed gedaan. Respect.
