In de Tweede Wereldoorlog was mijn familie tegendraads. Op de boerderij van mijn moeder zaten onderduikers, de hele oorlog lang. Mijn pake en beppe behielden de radio toen de Duitsers de radio’s vorderden, mijn oom verborg wapens die ‘nachts in de weilanden waren gedropt en mijn moeder breide in het geheim schapenwollen sokken voor de onderduikers. Schapenwol dat eigenlijk bestemd was voor Duitsland. Joden en verzetsstrijders wisten dat ze tijdens de oorlog veilig waren bij mijn grootouders.
In de Tweede Wereldoorlog zat ook de familie van mijn vader in het verzet. Mijn opa en oma hadden feilloos door wat er gaande was in de wereld. Terwijl mijn vader met zijn zakken vol gevonden munitie over de stenen van kapot gebombardeerde huizen struinde, waarschuwde mijn opa de onderduikers in de buurt, voor op handen zijn de razzia’s.
Een deel van mijn familie is altijd al tegendraads geweest. Ik ben daar trots op. Na de tweede Wereldoorlog hebben ze keihard gewerkt aan de wederopbouw van Nederland. De Hippiecultuur ging in de jaren zestig en zeventig niet ongezien aan hen voorbij. De Flowerpower beweging deed haar intrede in onze familie, waar zich ook rechtlijnige militairen bevonden.
Ook de tegendraadse Punk en New Wave beweging van de jaren tachtig zag het licht in onze strikt traditionele familie, waar aan de ene kant het koningshuis werd verguisd en aan de andere kant vol trots het rood, wit, blauw met de oranje wimpel werd gehesen. Een familie waar de één het bestaan van onze lieve heer ontkende en de ander een trouwe kerkganger mocht zijn. Dit alles heeft zeker tot verhitte discussies geleid, maar er was respect. Respect voor de wederzijdse beslissingen. Respect voor de wel doordachte keuzes die er werden gemaakt.
Ook nu, in 2021 zijn we het niet met elkaar eens. Waar de één gevaccineerd is, is de ander een felle tegenstander van het gevoerde beleid. Dat is goed, want we respecteren elkaar. Wel zien we allemaal, dat het net zich langzaam rondom de niet-gevaccineerden sluit. We zien dat ze worden uitgestoten. Dat ze worden buitengesloten van het maatschappelijke leven. We zien dat ze straks geen kant meer op kunnen. Dat ze niet meer mogen shoppen en sporten, Dat ze straks niet meer naar school kunnen en wellicht niet meer kunnen werken. Wij vinden dat zorgelijk. Meer dan zorgelijk.
Maar wat nu zo stoer is aan onze familie, aan ons gezin? Wij kunnen dit aan! Wij zijn nog steeds één en respecteren elkaar. Waar mijn familie in de Tweede Wereldoorlog vrijwel onzichtbaar streed voor vrijheid, waar zij mensen hielp die voor hun idealen stonden, waar zij mensen hielp die vanwege hun afkomst en seksualiteit werden verguisd, zo stellen wij, ook nu ons hart en ons huis open voor iedereen. Waar wij de Hippies, de Punk en de New Wave binnen onze familie verwelkomden, zo sluiten wij ook nú niemand uit.
Ik sta dan ook kritisch tegenover het hedendaagse beleid. Een beleid dat mensen verdeelt en buiten sluit. Zo ben ik immers niet opgevoed. Want binnen ons gezin staan we voor onze vrijheid. Wij zijn trots op onze grondrechten. Vrijheid van meningsuiting staat hoog in ons vaandel. Wij respecteren elkaar en de ander. Zo ben ik opgevoed. Zo ben ik groot gebracht. Tegendraads. Mijn familie heeft daarvoor gevochten. Een heel leven lang. Respect.
